List. Cyberprzemoc to nie żart, bo może dotknąć twoje dziecko, nawet w małej szkole

Głupi komentarz, niby śmieszne zdjęcie albo filmik - wszystko to może sprawić, że twoje dziecko nagle zostanie wykluczone z grupy rówieśników, stanie się obiektem kpin i szyderstw, a ty staniesz przed dylematem: co dalej. Cyberprzemoc to nie jest tylko popularne hasło, to problem, który coraz częściej dotyka dzieci w niewielkich szkołach na terenie powiatu kartuskiego.

Piszę to jako matka, jako rodzic zbulwersowany tym, że w mojej szkole nie mówi się o problemie cyberprzemocy, chociaż on istnieje. Wiem o tym nie od dyrekcji szkoły i nauczycieli, ale od innych rodziców, którzy o sprawie mówią między sobą, szeptem. Wszyscy już wiedzą, że głupi - internetowy żart grupki osób ma określone konsekwencje w realu, dla konkretnych osób, że wiąże się z ich cierpieniem i koniecznością radzenia sobie z problemem. Ale oficjalnie - nic się nie wydarzyło.

Wystarczy głupie zdjęcie

A tymczasem o problemie trzeba mówić głośno i otwarcie. Cyberprzemoc to nie tylko hasło, które słyszymy w telewizji, ale to problem, z którym niespodziewanie możemy się zetknąć tu i teraz. Nasze dzieci na różnym etapie kształcenia narażone są na zjawisko hejtu w internecie. Przecież dziś niemal każdy ma telefon z dostępem do internetu. Wystarczy jedno zdjęcie, jeden niekorzystny filmik by rozpoczął się koszmar "ofiary" nękania.

Jak to zazwyczaj bywa wśród najmłodszych, zaczyna się od niewinnego żartu, by móc się pośmiać z innymi. Dzieci na ogół czują się bezkarnie, w końcu to tylko taki żart, po prostu śmieszne zdjęcie kolegi czy koleżanki wrzucone do sieci. Taka zabawa. Niefortunne zdjęcie szybko się jednak rozprzestrzenia, śmieje się i komentuje je coraz więcej osób w szkole, ale także poza nią.

A co z osobą ze zdjęcia/ filmiku, czy ona też bawi się równie dobrze? Nie sądzę. Jest wyśmiewana publicznie, poniżona, zaczyna unikać kontaktu z rówieśnikami, nie chce pójść do szkoły. W takiej sytuacji trudno jest dorosłemu, a co dopiero dziecku. To może naprawdę spotkać każdego z nas. Co zrobić, jeśli dziecko przyjdzie i po prostu powie, że już nie chce chodzić do tej szkoły, do tej klasy?

Nie wolno milczeć!

Osobie pokrzywdzonej należy okazać pomoc i zapewnić poczucie bezpieczeństwa. Rodzic powinien domagać się ukarania osoby lub osób, które doprowadziły do takiej sytuacji, by pokazać swojemu dziecku, że nie ono jest winne tego co się wydarzyło. Tutaj dużą rolę do spełnienia ma szkoła. Zamiatanie sprawy pod dywan to najgorsze z możliwych rozwiązań. Wszyscy rodzice mają prawo wiedzieć, że problem istnieje i jak sobie z nim radzić.

W sieci można znaleźć informacje o tym jak powinna przebiegać procedura - jasno wyjaśnione jest na stronie 800100100.pl. Oto cytat:

Ujawnienie przemocy rówieśniczej w szkole zobowiązuje kadrę pedagogiczną do podjęcia określonych działań. Zgodnie z zapisem w ustawie o systemie oświaty (art. 39) oraz w ustawie Karta Nauczyciela (art. 7), dyrekcja szkoły jest odpowiedzialna za całokształt funkcjonowania szkoły, w tym także za bezpieczeństwo uczniów i zapewnienie im warunków harmonijnego rozwoju psychofizycznego. To właśnie dyrektor, we współpracy z wychowawcą oraz pedagogiem i/lub psychologiem szkolnym, jest zobowiązany do rozwiązywania sytuacji ujawnionej przemocy w placówce oświatowej.

Jeśli jednak dyrekcja oraz pracownicy szkoły nie podejmują skutecznych starań mających na celu zatrzymanie przemocy, opiekun dziecka ma prawo zwrócić się do rejonowego oddziału Kuratorium Oświaty, sprawującego nadzór pedagogiczny nad szkołą, z wnioskiem o dokonanie oceny działań szkoły w sprawie jego dziecka.

Trzeba działać

Należy przeciwdziałać każdej formy przemocy - także tej odbywającej się za pomocą sieci. Osoby prześladowane trzeba wspierać i chronić. Zadaniem szkoły powinno być przede wszystkim informowanie o zjawisku, chociażby w formie apelu profilaktycznego dotyczącego bezpieczeństwa w internecie oraz cyberprzemocy, to szkoła powinna poinformować - przede wszystkim rodziców - jakie kroki należy podjąć w przypadku agresji elektronicznej. Osoby poszkodowane zaś nie mogą być zostawione same sobie, one muszą czuć wsparcie i wiedzieć, że nie ma przyzwolenia na zachowanie, które godzi w ich dobre imię i wizerunek.