Dawniej post, to był post - mawiali starsi

Jeszcze do niedawna na Kaszubach bardzo przestrzegano rygoru związanego z postem, który trwał aż do Wielkanocy. W środę popielcową skrzętnie chowano wszelkie instrumenty, a patelnie i rondle były czyszczone z tłuszczu, a następnie zawieszane na kominie. Na stołach dominowało bowiem postne jedzenie.

Na Kaszubach zapusty, czyli ostatnie dni karnawału musiały być wesołe, dlatego zabawa trwała niekiedy do późnych godzin we wtorek. Ale tuż przed północą kończyły się tańce i milkły instrumenty. Ale ci, którzy ociągali się i tańczyli jeszcze po północy, przeganiano batogami - był z tym związany specjalny obrzęd. 

Jak pisze Roman Landowski "zaczynał się okres umartwionego oblicza i chudego jadła", chociaż nie zawsze musiało być ono bardzo skromne, gdy dominował żur i śledź. Na Kaszubach w okresie postu dominowały kasze jęczmienne, ziemniaki, śledzie i inne ryby.

O ile we wtorek najadano się słodkościami i purclami, ale z części drożdżowego ciasta przyrządzano w gorącym popiele specjalny popielcowy placek. 

"(...) Leżał on w środę popielcową na kuchennym stole i każdy z domowników obłamywał sobie należny kawałek, żeby tylko zagłuszyć codzienny głód (...)"

Już w czasie postu na śniadanie spożywano porcję żuru z krupami jęczmiennymi, albo kartofle z maślanką. Na obiad często była grochówka, ale bez tłustych dodatków. Podawano też zupę brzadową - czyli zupę z suszonych owoców: gruszek, jabłek, śliwek, z kluskami lub makaronem.