Las ? natchnienie artystów Przyślij swój ulubiony wiersz (konkurs)!

Las w swojej tajemniczości i pięknie od wieków stanowił natchnienie artystów. Jego motyw stale jest obecny zwłaszcza w poezji. O lesie pisali Przerwa-Tetmajer, Gałczyński i wielu wielu innych.

To w lesie poeci widzieli ucieczkę od codzienności, sławili jego piękno, malowniczość, spokój i ciszę. Tu widzieli obecność Boga, podziwiali Matkę Naturę i jej siłę, kontemplowali sens istnienia i miejsce człowieka w nieskończonym kręgu życia. Także tajemniczość, a niekiedy groza starej puszczy przejawiały się w wielu poetyckich utworach.

Od wieków las i siły przyrody stanowili natchnienie artystów. Przedstawiamy zaledwie cząstkę utworów, które sławią las.

KONKURS

A może Wy macie swoje ulubione wiersze o lesie? Lub sami piszecie własne utwory? Przyślij do nas wiersz z motywem lasu – może być to wasz utwór lub ulubiony wiersz poety. Nadleśnictwo Kartuzy ufundowało dwie przyrodnicze nagrody-niespodzianki dla dwóch osób, które wyślą nam wiersz. Spośród nadesłanych utworów wylosujemy zwycięzców.

Wiersze należy przysyłać na adres: [email protected]. Każdy mail, prócz tekstu wiersza, zawierać musi: imię nadsyłającego, miejscowość oraz numer telefonu (potrzebny jedynie do kontaktu w razie wygranej). Na utwory czekamy do 10 grudnia.

Brzozo nazbyt wieśniacza aby rosnąć w mieście
dyskretny grabie w sam raz na szpalery
jarzębino dla drozdów dzwoniących i szpaków
akacjo z której nie zlote tylko białe miody
olcho co jedna masz przy liściach szyszki głogu
co chronisz gajówkę krewniaczkę słowika
jesionie co pierwszy tracisz liście zbliżając nam jesień
Poproście Matkę Bożą,
abyśmy po śmierci w każdą wolną sobotę
chodzili po lesie
bo niebo nie jest niebem jeśli wyjścia nie ma

Jan Sztaudynger
Nie trzeba w lesie kląć

Nie trzeba w lesie kląć,
kapelusz trzeba zdjąć,
Mogłyby listki leszczyny
pozwijać się bez przyczyny.
Mogłaby lipa bez powodu
odmówić pszczołom miodu.
Mogłaby osika
ze strachu dostać bzika.
A zając , ten maleńki , zbudzony w środku snów,
mógłby się jeszcze zgorszyć -
nauczyć brzydkich słów.

Nie trzeba w lesie kląć,
kapelusz trzeba zdjąć
jak najuroczyściej
i posłuchać,co też mówią liście...

Jeszcze tyle byłoby do pisania,
nie wystarczą tu żadne słowa:
o wiewiórkach, o bocianach,
o łąkach sfałdowanych jak suknia balowa,
o białych motylach jak listy latające,
o zieleniach śmiesznych pod świerkami,
o tych sztukach, które robi słońce,
gdy się zacznie bawić kolorami;

i gdy człowiek wejdzie w las, to nie wie,
czy ma lat pięćdziesiąt, czy dziewięć,
patrzy w las jak w śmieszny rysunek

i przeciera oślepłe oczy,
dzwonek leśny poznaje, ćmę płoszy
i na serce kładzie mech jak opatrunek.