Kot Syberyjski obrońca tajgi o półdługim futerku

Kot syberyjski to rasa, której ewolucja przebiegała w ekstremalnych warunkach Syberii, co ukształtowało go w silnego, wytrzymałego i niezwykle lojalnego towarzysza. Zaliczany do ras pół długowłosych, ma kod EMS SIB i należy do kategorii II. W Rosji, skąd pochodzi, koty te są jednymi z najczęściej występujących kotów domowych, a nawet są uważane za symbol szczęścia i powodzenia.

Historia i pochodzenie rasy

Kot syberyjski jest przedstawicielem naturalnych ras pół długowłosych, co oznacza, że jego rozwój odbywał się głównie bez ingerencji człowieka, w surowym klimacie. Wzmianki o tych kotach sięgają XVII wieku, choć niektóre źródła datują ich początki na XI wiek. Przez wieki były cenione w rosyjskich wsiach jako doskonali łowcy gryzoni. Istnieje również przypuszczenie, że mieszkańcy Syberii mogli wykorzystywać je jako „stróżów” domu, ponieważ potrafiły reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego.

Na Zachód rasa trafiła stosunkowo niedawno, zyskując popularność w Europie i Stanach Zjednoczonych dopiero po upadku Związku Radzieckiego. Oficjalne uznanie przez FIFe nastąpiło w 1998 roku. W 1989 roku małżeństwo Schultz z ówczesnego NRD zakupiło pierwsze okazy w Leningradzie. W Polsce hodowla rozpoczęła się w tym samym roku, kiedy sprowadzono pierwszego syberyjczyka.

Wygląd i budowa fizyczna

Kot syberyjski jest zwierzęciem średnim lub dużym, charakteryzującym się masywnym ciałem o mocnym kośćcu. Jest muskularny, co nadaje mu siłę i wytrzymałość. Samce są większe niż samice. Waga dorosłego kota waha się od 4 do 9 kg, przy czym samce mogą ważyć od 8 do ponad 10 kg, a samice do 6 kg.

Głowa jest łagodnie zaokrąglona, nieco dłuższa niż szeroka, z szerokim i lekko zaokrąglonym czołem. Nos jest średniej długości i szeroki. Kot ma duże, lekko owalne oczy, osadzone dość daleko od siebie. Preferowane kolory oczu to zielony lub bursztynowy, choć dopuszczalny jest każdy jednolity kolor, z wyjątkiem niebieskiego. Uszy są średniej wielkości, szeroko otwarte u nasady, zaokrąglone na końcach, z wystającymi kosmykami sierści (frędzelkami). Łapy są duże i okrągłe, a między palcami znajdują się pęczki długich włosów (frędzelki). Ogon jest szeroki i mocny u nasady, równomiernie puszysty i stopniowo zwężający się ku końcowi.

Sierść, pancerz z trzech warstw

Najbardziej charakterystyczną cechą rasy jest jej półdługa, bardzo gęsta sierść. Kot syberyjski doskonale radzi sobie w niskich temperaturach dzięki futru, które składa się z trzech warstw: wodoodpornej, twardej i błyszczącej okrywy wierzchniej, gęstego podszerstka oraz delikatnego puchu. Podszerstek jest zwarty zimą, stając się nieznaczny latem. Ważną cechą jest to, że sierść syberyjska nigdy nie zbija się w kołtuny.

Sierść zdobiąca jest długa i gęsta, tworząc grzywę i kołnierz (kryzę). Dopuszczalne są dwie formy kołnierza: okrągły (równy) lub owalny (dłuższy po bokach i krótszy pod podbródkiem); niedopuszczalny jest kołnierz trójkątny.

Rasa dzieli się na dwie odmiany kolorystyczne: klasyczne i Neva Masquarade. Wśród klasycznie umaszczonych kotów dopuszczalne są wszystkie kolory, w tym z białym (np. biała gwiazda, biały medalion, bicolour), z wyjątkiem kolorów: liliowego, czekoladowego, cynamonowego i oznaczeń. Odmiana Neva Masquarade jest uważana za brata kota syberyjskiego i charakteryzuje się umaszczeniem typu point (syjamskim) – jaśniejszym ciałem z ciemniejszymi znaczeniami na pyszczku, uszach, łapach i ogonie. Odmiana Neva Masquarade ma niebieskie oczy.

Charakter i inteligencja

Charakter kota syberyjskiego to mieszanka żywiołowości, dużego temperamentu i lojalności. Są to zwierzęta bardzo przyjacielskie, uczuciowe i nieagresywne. Są lojalne i uwielbiają towarzystwo ludzi. Są odważne i pewne siebie, łatwo przystosowują się do nowych sytuacji, choć mogą zdarzyć się osobniki nieśmiałe. W rodzinie są serdeczne i towarzyskie, choć jednocześnie potrafią być niezależne i nienatrętne.

Syberyjczyki są niezwykle inteligentne, przez co są często porównywane do psów. Mogą nauczyć się aportowania, chodzenia na smyczy, a nawet przyswajania prostych komend. Dzięki łagodnej naturze i cierpliwości doskonale dogadują się z dziećmi oraz innymi zwierzętami, w tym psami, co czyni je świetnymi towarzyszami dla rodzin. Koty te mają silne instynkty łowieckie – są wspaniałymi myśliwymi. Uwielbiają wspinaczki i zabawy, a mniej lubią wielogodzinne wylegiwanie się na kanapie.

Pielęgnacja, zdrowie i kwestia alergii

Dzięki naturalnej ewolucji w surowym klimacie, kot syberyjski ma bardzo dobry wzrok i słuch. Jego słuch ma szerszy zakres niż ludzki (48 Hz do 85 kHz), co pomaga mu w polowaniach na gryzonie. Dobry wzrok w słabym oświetleniu zawdzięczają błonie odblaskowej (tapetum lucidum). Ponadto, ich sierść jest wodoodporna, a koty tej rasy potrafią nawet pływać.

Mimo gęstej sierści, futro syberyjskie ma zdolność do samooczyszczania się. Wymaga jednak regularnego czesania – specjaliści zalecają szczotkowanie 2–3 razy w tygodniu, zwłaszcza w okresie linienia. Ważne jest również regularne przycinanie pazurów i kontrolowanie stanu uszu i oczu.

Rasa uznawana jest za stosunkowo zdrową, a wiele osobników dożywa od 12 do 20 lat, co jest jednym z lepszych wyników wśród ras. Koty syberyjskie mogą być jednak podatne na choroby genetyczne, takie jak kardiomiopatia przerostowa (HCM).

Kot syberyjski zyskał reputację rasy „mniej alergizującej”, ponieważ badania wskazują, że ich ślina zawiera mniej białka Fel d 1, enzymu odpowiedzialnego za reakcje alergiczne. Należy jednak pamiętać, że siberian cat nie jest w 100% hipoalergiczny, a wrażliwość zależy od indywidualnej reakcji alergika.

Wymagania środowiskowe i żywienie

Koty syberyjskie bardzo dobrze adaptują się do życia w bloku. Ich potrzeba ruchu i zaspokojenia instynktów łowieckich może być spełniona poprzez zapewnienie drapaków, wysoko zawieszonych półek i interaktywnych zabawek.

Dieta kota syberyjskiego powinna być bogata w białko i zdrowe tłuszcze. Jako bezwzględne mięsożercy, najlepiej sprawdzają się karmy wysokomięsne, surowe mięso (dieta BARF) lub gotowane posiłki. Należy unikać zbóż i produktów mlecznych. Karmy powinny być bogate w taurynę oraz witaminy i minerały.

*materiał opracowany na podstawie informacji z portali hodowców