Te ruiny na wzniesieniu to ważny element historii Kartuz

Na szczycie wzgórza, nieopodal kartuskiego stadionu znajdują się pozostałości budowli, która miała kiedyś ogromne znaczenie dla Kartuz. Zanim wzgórze porosło lasem rozciągał się stąd ładny widok na okolicę. 

Góra "Haffkego" - tak, jak napisał nam pan Juliusz niegdyś nazywano to miejsce. Dziś teren należy do gminy Kartuzy. Na szczycie wzniesienia znajdują pozostałości sporej budowli.

Okazuje się, że w tym miejscu znajdował się pierwszy w mieście zbiornik na wodę pitną, będący częścią kartuskiego systemu wodociągowego. Informację o tym znaleźć można na stronie internetowej Kartuskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji.

W zakładce "historia" widnieje opis i ciekawe zdjęcia tego miejsca.

Kartuski system wodociągowy zaczął powstawać w 1903 r, a pierwszą stację uzdatniania wody wraz ze zbiornikiem o pojemności 250 m sześciennych wybudowano właśnie w tej części miasta. Stąd zasilano w wodę pierwsze, wtedy żeliwne rurociągi.

Zbiornik wody służył miastu aż do początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Na nim znajdowała się charakterystyczna wieża.

Pełniła ona dwie funkcje: była to wieża triangulacyjna, służąca do wykonywania pomiarów geodezyjnych, a po drugie - stanowiła platformę widokową. Z archiwalnych zdjęć wynika, że zanim wzgórze porosło lasem, rozciągał się stąd widok na okolicę dzisiejszej ul. 3 Maja i ul. Mściwoja II. 

Pan Juliusz tak pisze o tym miejscu:

(...) nazwę Haffka pamiętam z dziecinnych lat. Stosowana była przez moich kolegów szkolnych z tej północno-wschodniej dzielnicy miasta. Ale też pamiętam z lat 1942-45, tj. z lat wojny, będąc uczniem niemieckiej Knabenschule (szkoła chłopięca), bo nazwę góry Haffkenberg stosowali koledzy z tamtego rejonu. Jest więc ta nazwa może związana z osobą o nazwisku Haffke, przypuszczalnie właściciela tamtejszych gruntów. Ale to tylko przypuszczenie.

Więcej pamiętam z lat po wojnie, dalej chodziłem do tej samej szkoły, też tylko dla chłopców (do 1949), naturalnie szkoły polskiej. Na terenie siedziby "Wodociągów" przy ul. Przy Wodociągach (obecnie Mściwoja II) Niemcy zgromadzili wielką ilość kostki granitowej, którą nowe władze już po wojnie miały wywieźć do Warszawy.

Burmistrzem Kartuz był p. Lewiński, dostojny i elegancki starszy pan, dzięki któremu nie doszło do wywiezienia budulca do stolicy. Tak sądzę. Natomiast w latach 1946-49 wybrukowano główne ulice miasta tą kostką. Wszystkie prawie kartuskie ulice były wybrukowane wówczas "kocimi łbami", za wyjątkiem Rynku, gdzie kostkę położyli Niemcy.

Pamiętam dobrze prace brukarzy i ich dzieło. To byli fachowcy. Wyremontowane ulice to: 3 Maja, Kościuszki ,Gdańska, Parkowa, później Jeziorna i inne. Ponieważ budulca też brakowało, więc brzegi ulic wypełniano pasem kocich łbów o szer. ok.1m, ale kamieni już ciosanych.

Dzisiaj, z perspektywy wielu lat zastanawiam się, jak można było zbudować w tak krótkim czasie tak wiele. A nad codzienną pracą brygad brukarzy czuwał majster p. Piask, żaden tam inżynier, tylko doświadczony pracownik chyba wodociągów. Na temat kartuskiej sieci  wodociągowej po wojnie nie było lepszego znawcy od p. Piaska. Ale znał się na wszystkim. Rodzina Piasków może być dumna z dzieła swego protoplasty. Ale nie dla takich ludzi są tablice pamiątkowe. Dzisiaj modne są inne wzorce. Importowane. W moich wspomnieniach mogą być błędy faktograficzne. Ale niewielu pozostało, aby wnieść poprawki (...)